माझी दिनचर्या

"                  आजचा दिवसंच काहीतरी विलक्षण आहे, पहाटेच्या गोड थंडीत स्वप्न पडलं, काय तर बकासुराच्या ऊरावर बसून कुणीतरी त्याला मद्यप्राशनाचे तोटे समजावून सांगत होतं..तुमच्याईतकंच मलाही आश्चर्य वाटलं आणि स्वप्नातंच हे स्वप्न आहे ,खरं नाही याची जाणीव झाली..डोळे चोळंत ऊठलो आणि तसाच अजून अर्धातास अंथरूणात लोळंत पडलो...मग काहीशा कारणाने अंथरूणातून ऊठावं लागलं,मच्छरदानीची घडी घालता घालता लक्षात आलं आज आपल्याला सुट्टी आहे म्हणून,दिवसातल्या ऊरलेल्या १२-१५ तासांचं घट्ट नियोजन केलं आणि ऊठलौ...
                                    पायात चप्पल सरकावली,कोपर्‍यात अस्ताव्यस्त पसरलेला कपड्यांचा पसारा ऊचलून कपाटात भिरकावला आणि कपाटाचा दरवाजा लावून घेतला...दोन मिनिटांत आवरलेल्या पसार्‍याचा अभिमान बाळगून कोपर्‍यातून खिडकीत गेलो..खिडकीतून खाली वाकून बघितलं तर OPD मधे येणार्‍या पेशंटची लगबग दिसली,त्यातले कित्येक चेहरे ओळखीचे होते..याला हा आजार होता ना..?? परंत का आलाय तो...?? तिला तर शुक्रवारी बोलवलं होतं वगैरे वगैरे विचारांनी लागलीच डोक्यात घर केलं आणि मी लगेच खिडकी बंद केली...बंद खिडकीआड मी अजूनही ऐखादा १५-२० वर्षांचा कोणतीही जबाबदारी नको असलेला मुलगा असल्याचा फील येतो मला...
                               खिडकी बंद करून मग अभ्यासाची पुस्तकं मांडलेल्या टेबलपाशी गेलो,काल कुठवर वाचून झालं..?? आज किती वाचायचंय...?? याची ऊजळणी करून पुस्तक मिटलं आणि तडंक आरशासमोर ऊभा राहिलो...श्या महिना झाला दाढी करुन..देवाने ईतरांसारखी नीट दाढी आपल्याला का बरं दिली नसेल..?? यावर मोजून पाच मिनिटं विचार केला पण सहाव्याच मिनिटाला सगळ्यांना सगळंच मिळंत नसतं असं म्हणून स्वतःचीच समजूत काढली आणि दाढीचा ब्रश ऊचलला...पुढची दहा मिनिटं भादरण्यात गेली...दाढी केल्याकेल्या आठवण आली  ब्रश करावयाचा राहूनंच गेला होता..अलगद पावले बाथरूमकडे वळली आणि पुढचा तासभर प्रातःविधी ऊरकण्यात गेला....
                                 आंघोळ केल्यावर दोन मिनिटे डोळे मिटून गणपतीसमोर नतमस्तंक झालो,आईला फोन केला..आईचे आपले नेहमीचेच ठरलेले प्रश्न वेळेवर जेवंत जा,रस्ता सांभाळून पार करंत जा वगैरे वगैरे,मग वैतागून मीच म्हणालो बरं आता ठेवतो मी,करतो नंतर फोन परंत...ईतक्यात मनात विचार आला सुट्टी घेऊन करायचं तरी काय..?? त्यापेक्षा चार रूग्ण जास्तीचे तपासूयात...नजंर भिरभिरंत भिंतीवरील घड्याळाकडे गेली रोजच्यापेक्षा थोडा जास्तंच ऊशीर झाला होता...कपड्यांना ईस्त्री करावयाची अजून बाकी होती..मग लगबगीने ईस्त्रीमधे पाणी भरलं आणि कपड्यांना व अॅप्रनला कडंक ईस्त्री केली..पुन्हा दोन मिनिटं आरशासमोर ऊभा राहिलो,केस विंचरले आणि तयार झालो..पायातली चप्पल सरकवली व मोजे घातले,बूट घालायची ईच्छा होत नव्हती पण तरीही नाईलाजाने घालावे लागले..घोटभर पाणी प्यायलो आणि दरवाजा ऊघडून बाहैर निघालो..ऐव्हाना जबाबदारीपासून दूर पळणारा मुलगा ऐक जबाबदार डाॅक्टर झाला होता...
                                      ओपीडीत पोचता पोचता रोजचेच लोक दिसंत होते,ओळखीच्या नर्सैस,security guards,ओळखीचे रूग्ण सगळ्यांना ओळंख दाखवत दाखवत लगबगीने ओपीडीत पोहोचलो..ज्युनिअर डाॅक्टरांनी माझ्यासाठी म्हणून थांबवून ठेवलेले रूग्ण मन लावून लक्षपूर्वक तपासले..झालं पुढचे तास दोनतास रूग्णांसोबंत कसे गेले कळलंच नाही..त्यानंतर सगळ्यांसोबंत वाॅर्डमधे गेलो..ज्युनिअर डाॅक्टर,स्टाफ नर्सेस बरोबर ward round घेतला...तिथे काहीबाही कारणाने भरती झालेले रूग्ण तपासले,ऊपचारांबाबत रूग्णांना तसेच त्यांची काळजी घेणार्‍या नातेवाईकांना मार्गदर्शन केलं...दुसर्‍या दिवशी आॅपरेशनसाठी कोणते रूग्ण ठेवायचे,त्यांच्या कोणकोणत्या तपासण्या करायच्या वगैरे सगळं सांगून तिथून निघालो,रूमवर जाताजाता कुणाचातरी फोन आला,meeting आहे आपल्याला बोलावलंय...मग तसाच तडंक आमच्या मुख्य अधिकार्‍यांच्या दालनात गेलो,काहीतरी फालतू कारणावरून गदारोळ होऊन त्यावर चर्चा सुरू होती..विषंय माझ्या डोक्याच्या बाहेरचा होता,रूग्णांशी निगडीत नव्हता, त्यामुळे त्यात डाॅक्टर म्हणून मी काय बोलावं ..??हैच मुळी मला कळंत नव्हतं,मोबाईल काढला दिवसभरात आलेले काॅल्स व मेसेजेस तपासले,अधूनमधून मला ऊद्देशून झालेल्या संभाषणात त्रोटंक सहभाग नोंदवला आणि अगदीच कंटाळा आल्यावर जेवणाचं निमित्त सांगून मिटिंगमधून ऊठून  निघून गेलो...
                            रूमवर पोहोचता पोहोचता संध्याकाळचे चार वाजले होते..डबा ऊघंडला अधूनमधून सतत फोन चालूच होते...जेवणात कोणती भाजी आहे ..?? हे समजेपर्यंत डबा संपला होता,बंद डबा दाराबाहेर ठेवून दार लावून घेतलं..कपडे बदलले आणि अंथरूणावर पडलो..पडल्या पडल्या झोप लागली,अर्धा ऐक तास झाला असेल,पुन्हा फोन वाजला,कुठल्यातरी पेशंटला डिलिवरीमधे त्रास होत होता त्यासाठी ज्युनिअर डाॅक्टरांचा फोन..त्यांना गरजेचं मार्गदर्शन केलं,पुन्हा झोपायचा प्रयत्न केला,पण नाही जमलं...तणतणंत ऊठलो,पुन्हा आरशासमोर ऊभा राहिलो,तोंडावर पुन्हा ऐकदा पाणी मारलं,स्वतःला निरखून पाहिलं...आरशासमोर डोळ्यांच्या व भुवयांच्या चित्रविचित्र हालचाली करून पाहिल्या व खुर्चीत येऊन बसलो..पुस्तकं समोरंच पडली होती,पण ऊचलायची ईच्छाच होत नव्हती मग शेवटी धीर करून त्यातलं ऐक पुस्तंक ऊचललं आणि वाचू लागलो...दोन अडीच तास अभ्यास केला..अजूनही अधूनमधून फोन चालूच होते...
                       यातंच रात्रीचे आठ वाजले,व्यायामशाळेत जायची वेळ झाली..आवरून रस्त्याच्या डाव्या बाजूने चालंत निघालो...येणार्‍या जाणार्‍या गाड्या,हातात हात घालून फिरणारी मुलं यांचं अवलोकंन करंत करंत व्यायामशाळेत पोहोचलो..मग पुढील दोन तास दिवसभरातला सगळा राग या क्रुत्रीम ऊपकरणांवर काढला,अंगातल्या रागाला मोकळी वाट करून दिली..दहा वाजता तिथून निघालो,पुन्हा रूमवर आलो,डबा येऊन पडला होता..तो ऊघडून पुन्हा ऐकदा कसाबसा संपवला व रिकामा डबा दाराबाहेर ठेवून दार लावून घेतलं...ऐव्हाना दिवस संपायला आला होता..मग mbbs च्या माझ्या खास मित्रांना फोन केला,सगळेजण मिळून तासभर छान गेम खेळलो,ऐव्हाना झोप अनावर होत होती,मित्रांचा निरोप घेतला...पुन्हा ऐकदा मच्छरदानी लावली आणि अंथरूणावर पहुडलो...झोपता झोपता शाहरूखची दोन तीन गाणी You Tube वर पहायची फार जुनी सवंय आहे आपल्याला..आजही ते सोपस्कार पार पाडले आणि झोपी गेलो...

( रात्री फोन येणारंच होते,ऊठून आॅपरेशन करायला अथवा पेशंट तपासायला खाली जावंच लागणार होतं..पण या सगळ्या चिंता बाजूला ठेवून शांत झोपलो... )

                                                 -©- निरागस